Weet je, ik kom mijn posting getiteld Soms veel tegen op andere blogs en forums. Hij wordt dan gebruikt als een soort voorbeeld van hoe je open kunt zijn of hoe je van je zwakte op een moment je sterkte kunt maken. Mensen vinden er kennelijk iets in wat puur en authentiek is. Ja, zo voel ik dat zelf ook wel. Soms loopt (het) gewoon je vingers (nee, je hart) uit. En kennelijk communiceert zoiets. Kennelijk is dat krachtig en prachtig tegelijk.
Ik heb me er over verwonderd. We verwachten dat mensen een dergelijke posting afkraken, belachelijk maken of hilarisch aan de kant gooien. We vinden het watjes-taal (wat dat dan ook mag zijn). Maar ik heb gemerkt dat mensen aanvoelen wanneer iets echt is. Maar het gaat nog verder. Iets wat echt is hoeft niet dergelijke positieve reacties op te roepen zoals ik ze vele malen kreeg. Kennelijk is het zo dat als je jezelf bloot geeft en je zwakte toont, als je je gevoel op dat moment belangrijker vindt dan je verstand, mensen dat oppikken en oppakken als zijnde van waarde.
En wat ik me dan afvraag is: waarom laten we ons gevoel dan zo weinig spreken, zijn we zoveel met ons verstand bezig, stellen we ons zo weinig kwetsbaar op en laten we zeker onze zwaktes niet zien. Nee, we spelen liever een toneelstuk. Nou, misschien doen we dan niet liever, maar onze angsten en afweermechanismes zorgen er in ieder geval voor dat we dat toneelstuk opvoeren. We spelen dus vaak een rol. De rol van verkoper, de rol van bankmedewerker, de rol van directeur, etc. En daar horen bepaalde teksten bij. Teksten die je uit je hoofd moet kennen (nee, niet uit je hart). Want anders gaat het fout. Dus je zegt dan vaak dingen die je van buiten geleerd hebt en niet van binnen.
En omdat je het van buiten moet kennen, gebruik je je verstand. Je moet het namelijk goed doen. De juiste teksten zeggen.
Trek dat eens door naar alle reclame uitingen. Zit daar iets in 'van binnen'? Ik dacht het niet. Meerdendeel is van buiten geleerd en opgeschreven. De mooiste tv-reclames, vind ik, zijn die die je laten glimlachen, schateren, verwonderen e.d. Tja, dat is van binnen.
Laat ik eens voor mezelf spreken. Het merendeel van wat ik hier schrijf is van buiten. Ofwel het zijn tooltjes, techniekjes, mooie trends, fijne acties en wat al iets meer zij. Ik doe dat omdat ik me laat verrassen, verwonderen, nieuwsgierig maken. Ja dat is weer van binnen. Maar echt van binnen schrijf ik toch niet zo veel. Tja, wat zou je ook als sr. strategic business developer bij Tulip Computers hoor ik u al zeggen. Je moet dan toch van alles doen wat bij die rol uh functie hoort.
Nou mijn ervaring is dat wanneer ik van binnen uit werkt, nee leef, er meer verrassends gebeurt dan wanneer ik de rol speel van mijn functie. Het bloggen en anderszins bezig zijn met nieuwe technologie helpt me daarbij dagelijks. Nee, niet omdat het om die techniek, die tooltjes gaat, maar omdat het bloggen, podcasten etc. middelen zijn om de stem van binnen te kunnen laten spreken. Eerst leer je dat je die stem hebt en daarna leer je er mee praten.
Veel bloggers hebben dat gevoel. Iets kwijt te willen. Misschien wel letterlijk en figuurlijk. Ze willen 'het' opschrijven voor zichzelf en dan blijkt ineens dat er ook anderen zijn die dat interessant vinden. Met bloggen kom je dichter bij jezelf en bij anderen. Je kunt er anderen mee beraken. En mijn ervaring leert dat dat het beste gebeurt als je iets van jezelf in brengt. Je passie, je betrokkenheid, je eigen wijsheid, je emotie en gevoel. Kortom: dat wat van binnen komt. Ander wordt zo'n blog al snel een soort rapport. En die leg je meestal ergens in de kast. Dat leeft niet (letterlijk en figuurlijk).
En nee ik ga er deze keer geen verwijzingen bij halen van Herman Wijffels, of trends zoals experience economy, servant leadership. Hoe prachtig die ook zijn. je vindt die zelf wel hier als je daar prijs op stelt. Ik wilde er dit keer alleen even mezelf bij halen. Zo ik ben weer wat kwijt ;-)
| 
| 
| Disclaimer
Recent Comments